بلندگوی ساخت داخل

چندی است که در رفتار و سکنات بعضی از مسئولین کشور تمایل به همصدایی با غرب و غربیان مشاهده می شود و نه تنها همصدایی که گاهی بومی سازی و دلیل تراشی و ترجمه ی خواسته های غرب مشاهده می شود؛ مصداقش را آنجا می توان مشاهده کرد که غرب با تحریم هسته ای به ساخت دو قطبی کاذب اقتصاد_هسته ای می پردازد و رئیس جمهور این دیار با گفتن جمله ی «سانترفیوژ باید بچرخد، چرخ اقتصاد و چرخ زندگی مردم هم باید بچرخد.» آن را ترجمه می نماید و سپس در مرحله ی بعد آب خوردن مردم را نیز به تحریم های هسته ای مرتبط می سازد.

با این روش غرب سیگنال های ارسالی اش را توسط گیرنده های داخلی خود ترجمه می کند و به گوش مردم می رساند در حالی که این رفتار مسئولان دو تاثیر مخرب دارد؛ از طرفی غربیان را امیدوار می سازد که عده ای از سران جمهوری اسلامی همواره پیگیر مطالبات غرب از انقلاب اسلامی و امت حرب الله هستند؛ و از طرفی دیگر وقتی مردم مسئولان خود را در حال استماع اوامر غرب مشاهده می کنند دچار یاس و ناامیدی می شوند.

اما نسخه ی جدید این رفتار را می توان پس از آنکه اوباما زمین بازی از هسته ای به موشکی تغییر داد در توییت رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام!!! مشاهده کرد.

سوالی که مطرح است این است که این مسئولان به علت عدم کیاست لازم اینگونه در پازل دشمن بازی می کنند یا با آگاهی کامل ؟

«دنیای فردا ، دنیای گفتمان هاست نه موشک ها...» حکایت از همین سوال دارد.

و عجبا که همین جمله آدمی را بر سر دو راهی خیانت و جهالت قرار می دهد.

حجاب چیه بابا؟

یه گفت و گوی ساده:

گفت: دیروز داشتم تو خیابون می رفتم دیدم پوستر زدن که : «حجاب محدودیت نیست.»
گفتم: الکی پوستر زدن،حجاب کاملاً آدم رو محدود می کنه.
گفت: به به چه عجب تو هم یه ذره گذاشتی به کَلّت هوا بخوره پس تو هم مثل من موافقی که چرت و پرت نوشتن
گفتم: کاملاً موافقم ولی:

میان ماه من تا ماه گردون                                           تفاوت از زمین تا آسمان است

گفت: یعنی چی؟
گفتم: یعنی ما یه سر نخ رو داریم ولی ته نخ من از تو جداست تو می خواهی نتیجه بگیری که حجاب بَده ولی من برعکس می خواهم بگم که حجاب خویه
گفت: باز شروع شد
گفتم: یه دقیقه بی قضاوت گوش بده چی میگم بد بود بگو بده بگو داری چرت میگی
گفت: وقتم هدر میره ولی بگو
گفتم: درسته که این حرفت هم طعم قضاوت میده ولی ممنون که گوش میدی.
مهمترین چیزی که در مورد حجاب کسی نمی دونه یا یه اون توجه نمی کنه اینه که حجاب فقط یه چادر یا روسری برای زَنا نیست...
گفت: بله دیگه حجاب فقط چادر روسری نیست که حجاب یه صدف برای مروارید(در حالی که می خندد)
گفتم: قضاوت نکن گوش بده
...حجاب یه سازو کار کاملاً اجتماعیه که از بزرگترین نهاد ها تا یه قطره ی کوچیک من و تو باشیم توش شریکیم اصلاً بگو ببینم از نظر تو حجاب یعنی چی؟
گفت: حجاب یعنی اینکه من این چادر یا روسری رو بپوشم که یه وقت نکنه دیگران منو ببینن
گفتم: خوب بدیش چیه؟
گفت: یکی از بدیاش اینه که دست و پا گیره و دست و پای زن که بسته بشه مثل اینه که نصف نیروی محرکه ی جامعه (که امثال من هستن) از کار بی افته
گفتم: عجب پس تو هم یه دید اجتماعی نسبت به حجاب داری حالا من یه چیز می گم تو گوش بده
اول اینکه خوب تو چادر نپوش یه چیزی بپوش که دست و پا رو نگیره تا قدرت عمل داشته باشی هیچ کس کسی رو زور نمی کنه که حتماً باید چادر بپوشی ولی عقلانی اینه که یه چیزی بپوشی که پوشیده باشه
دوم اینکه تو که نگران نیروی محرک اجتماعی هستی حتماً می دونی که نصف اجتماع هم مردا هستن درسته؟پس...
گفت: این حرف های مسخره رو بریز دور این حرفها مال زمان همون عربهایی بود که دختر ها رو زنده به گور می کردن
گفتم: چه ربطی داره خواهر گلم مگه ورژن مردا تغییر کرده؟ مگه مردای این دوره زمونه دیگه قوه ی جنسی ندارن؟ اصلا بگو ببینم قیمت همه مدل استفاده ی جنسی یک مرد از زنها (به جز زِنا) در یک مکان اجتماعی چنده؟
گفت: دیگه داری توهین می کنی...
گفتم: چیه؟ حالا که یه مسئله رو اینقدر بی پرده می شنوی حساس میشی اصلاً ببین؛ یه دو دوتا چهارتای ساده است تو اگر با سرو وضع قابل توجه بیای بیرون اون مردی که قراره سر کلاس یا توی شرکت یا توی تاکسی متمرکز روی کارش باشه خود بخود روی تو زوم می کنه پس...
گفت: پس حتماً می خواهی بگی که در اون صورت نصف دیگه ی نیروی محرکه جامعه فلج میشه
گفتم: آفرین دقیقاً
گفت: خوب جلوی چشماتونو بگیرید شما نبینید
گفتم: دقیقاً اسلام هم همینو میگه اول به مرد می گه چشماتو ببند بعدش به زن میگه خودتو بپوشون ولی به هر دو تا گروه دستور میده در ضمن به زن میگه صورت و دستات رو نمی خواد بپوشونی چون قراره ازشون استفاده کنی پس نمیشه زیر پارچه باشه
گفت: جالبه و در آخر می خواهی چی بگی؟
گفتم: در آخر اینکه بحث حجاب از یک مسئله ی خیلی خیلی کلی گرفته میشه و اون اینه که

اسلام می خواهد انواع التذاذ های جنسی،چه بصری و لمسی و چه نوع دیگر،به محیط خانوادگی و در کادر ازدواج های قانونی اختصاص یابد و اجتماع منحصراً برای کار و فعالیت باشد.

گفت: وقتی اینقدر سخت گیری بشه معلومه که آدم حریص میشه که لج کنه!!!
گفتم: یعنی می خواهی بگی گه این وضعیت بخاطر بگیر و ببند و فضای بسته ی ایجاد شده است؟
گفت: بله دیگه اگر از اول میگذاشتن حجاب آزاد باشه الان هیچکس به هیچکس نگاه نمی کرد
گفتم: یه سوال دارم؛ به نظر تو واقعاً توی کشور ما سر حجاب خفقان داریم؟اصلاً فضای بسته وجود داره؟ اگر اینطوره پس چرا وقتی زنای اروپایی و آمریکایی میان ایران اینقدر تعجب می کنن؟ مگه نه اینکه توی کشورشون باید اینطور باشه با همه ی این اوصاف بگو دوای این درد چیه؟
گفت: آزادی
گفتم: توی جامعه ای که آزادی به اون صورتی که تو میگی باشه عشق میمیره
گفت: جانم؟؟؟
گفتم: به نظرت چرا دیگه توی جامعه شیرین و فرهاد و لیلی و مجنون نمی بینیم؟ چرا دیگه رومئو و ژولیت نیست؟ یه اصل کلی هستش که میگه قوه ی جنسی در حالت بسته بودن فضا و وجود حیا  تبدیل میشه عشق و قوه ی تخیل رو کار می اندازه وقتی قوه ی تخیل به کار افتاد اتوماتیک قوه تغزل(غزل گویی) آدم راه می افته حالا فهمیدی چرا حافظ به این قشنگی غزل می گه و همه از غزلاش لذت می برن؟
گفت: قوه ی جنسی اگر تامین بشه دیگه اینجوری خودشو نشون نمی ده
گفتم: مشکل ما همینه که فکر می کنیم که اگر توی آتیش هیزم بریزم سیر میشه و زبون در میاره و میگه دیگه بسه دیگه هیزم نریزید نه خواهر عزیزم مشکل اینه که قوه ی جنسی هیچ وقت پر نمیشه چون نیاز جنسی مثل نیاز به خوراک نیست که دیگه یه زمانی بگی کافیه بلکه نیاز جنسی نیاز به پول و مقام و قدرت می مونه اگر به یه آدم میلیارد ها تومن پول بدن بازم چشمش سیر نمیشه بازم میخواد قوه ی جنسی سیر نمیشه متاسفانه خیلی هم تنوع طلب میشه.
گفت: راستی تو چرا میگی حجاب محدودیته وقتی اینقدر ازش دفاع می کنی؟
گفتم: چون حجاب یعنی محدود شدن لذت جنسی به درون خانواده و زن و شوهر. راستی! می دونی چرا اینقدر زوج های جدید سریع کارشون به طلاق می کشه؟
گفت: چرا؟
گفتم: فرض کن یه خروس رو از توی مرغداری بیارن توی یه آغل که توش فقط یه مرغ داره معلومه خروسه از خداشه دوباره بره توی مرغداری این یه تشبیه بود حالا اون مرغداری رو بگیر جامعه ی ما اون خروس رو بگیر یه جوون و اون آغل رو محیط خانواده فرض کن جالبه؛حالا دیگه می دونی چرا ازدواج های قدیمی اینقدر پایدار بودن...
 
پایان